O książce: 2015 / Historię badań nad szczęściem można podzielić na dwa typy: badawczy (teoretyczny) i praktyczny. Główny wniosek, jaki Amangali Idrisov, autor książki „Klucz do szczęścia”, wyciągnął na podstawie swojego doświadczenia i wiedzy innych, jest taki, że oprócz teoretycznych i praktycznych sposobów badania szczęścia istnieje również trzecia droga, która łączy dwa pierwsze. Pierwszy typ badań nad szczęściem rozpoczyna się od dzieł starożytnych filozofów greckich: Arystotelesa, Sokratesa, Platona, Epikura i in. Synteza tych nauk i teoretyczne studia filozofów Oświecenia zaowocowały nowoczesnym praktyczyzmem J. Bentham i J. S. Mill. Równolegle w pustelniach, celach, klasztorach i jaskiniach istniała niewidzialna dla wścibskich oczu druga, praktyczna forma studiowania szczęścia, to ascetyczna praca mnichów, świętych, guru, którzy bez deklarując swoją duchową działalność, nadal działały na rzecz szczęścia całej ludzkości. Istnieje jednak także trzecia droga do osiągnięcia szczęścia, twierdzi autor – synteza dwóch pierwszych, który twierdzi, że bez kontroli świadomości nad umysłem nie ma mowy. Jednocześnie autor wzywa Ziemian do aktywnego udziału w realizacji stworzonego przez siebie programu „Eliminacja analfabetyzmu moralnego”. Autor wyraża szczerą wdzięczność Annie Konovalovej za jej aktywny udział w stworzeniu tej książki.